Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen Hayat'ın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler.
Ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhları yarındadır,
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez, dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever.
…
Ermiş ile benim yolculuğum burada başladı, on yıllar önce.
Oysa Ermiş'in yolculuğu Cumhuriyetimizle yaşıt…
Osmanlı imparatorluğunun gölgesinde Lübnan'da dünyaya gelen Halil Cibran, ailesiyle göç ettiği Amerika topraklarında ilk olarak resim yeteneğiyle keşfedilmiş ama zaman onu Ortadoğu topraklarında yetişen her dolu buğday başağı gibi asıl yeteneğine ilerletmiş.
Ortadoğu dedik, ermiş dedik elbette bir yasak geliyor…
Ermiş şiirsel bir dille bazı sorulara cevap arıyor, cevap veriyor.
Ve bu sorular birilerini, kimi anlattığına dair bir alınganlığa itiyor.
Hangi kutsal kişiliği anlattığı üzerine bir karmaşa!
Bu karmaşanın ortasında Ermiş yolculuğuna devam ediyor, bütün bu sorulardan uzaklarda…
Halil Cibran şiirsel ortadoğu diliyle, felsefesini aktarma gayretinden milim sapmıyor.
İnsanın içindeki ışığa olan kaygı ile doğmak!
Karanlığın içinde gördüğü cılız bir ışık bile olsa peşine düşen bu geniş yürekle doğmak çok acı vermiş olmalı!
Cibran, Ermiş ve devamında Ermişin Bahçesi kitaplarında kendisine yöneltilen sorulara verdiği cevaplarla hayata ve insana ilişkin soruları yalın ve oldukça hafif bir dille okuyucuya aktarıyor.
İnsani bütün kaygıları, arayışları, huzura erme çabasını kendi süzgecinden geçirip naif bir dille sunuyor.
"Çünkü hatırada mesafeler ortadan kalkar; sadece unutmada, ne sesinizin ne de bakışlarınızın aşabilecegi bir uçurum açılır."
Ermiş bana Faust'u hatırlatıyor.
Goethe'nin Faust kitabı üzerine yazmıştım aylar önce.
Yoldan çıkarmaya çalışan Mefisto ve insan arasında yaşanan mücadelenin, yaratıcıya ulaştırmaya çalışan ve insan arasında geçen mücadeleden çok da bir farkı yok gibi…
Soruların olduğu yerde bir oldurma çabası var.
Işığı büyütme ya da tamamen karanlığa gömülme üzerine insafsız bir savaş!
'Çiy damlası ışıkla bir olduğu için yansıtır ışığı' cümlesine tam da burada alıntı yapabilirim.
Cibran, basit kelimelerle büyük cümleler kurma konusunda usta…
Beni en çok etkileyen yanı bu; sade, dürüst, olduğu gibi açılan kocaman bir yürek…
Ya seyircisin karşısında ya da kelebek!
İnsan yolunu çok kolay kaybedebilir.
Ve bazen kaybolmak daha iyi olabilir..
Kendi küçük dünyamda yaptığım asla aynı istikamette olmayan yürüyüşlerde, ruhuma iyi gelen bir şeyle karşılaştım mesela, mutlaka.
Bazen bir patika, bazen bir yasemin, bazen bir kedi, bazen çimleri biçen bir abimin gülen yüzü, bu aralar sık sık dut ağaçları…
Bir sapak ana yola dönüşebilir, bilemezsin.
Ya da tam tersi.
Zihinde yapılan yolculukların da farkı yok.
Ermiş'in benim için en büyük cümlesi kesinlikle;
'Bütün kökler utangaçtır…'
Çok çiğ bir dönemde yaşıyoruz.
İnsana denk gelmenin mucize olduğu bir çağda, insan kalmaya çalışıyoruz.
Işığını çalmaya çalışanlar, söndürmeye çalışanlar içinde, küçük hesapların muhatabı olmak bile büyük bir gönül yarası iken nasıl olacak Ermiş?
Nasıl olacak?

Günnur Ekşi Ataokay