Derdim 'insan olmak' olduğu için bu tanımın etrafında çok dolanıyorum.
Yazılarım, bu kaygımın somutlaşmış hali...
Belki kendime öğretirim en azından insan olmayı.
Tarkovsky; 'Her neyse ben zaten insanlar konusunda hep yanılırım' demiş.
Hani benim daha önceki yazılarımdan birinde, yönetmenden çok filozof olduğunu düşünüyorum dediğim Andrei Tarkovsky...
Bu cümle bana; Bir darbe alıp, acısı geçtikten sonra unuttuğumuz ama bir süre sonra orada beliren morlukları hatırlatıyor.
Geciken bir farkındalık hali! İnsan bu gezegende kim olmaya karar verirse o olabilen tek canlı.
Kimi şifacı, kimi zehirli, kiminin rengi yok zemine uyumlu.
Kimi o darbeyi aldığında ne olacağını bilir, kimi kendinden bihaberdir.
Yani insanoğlu kısım kısım!
Ama herkes farkında;
Leonard Cohen'in şarkısındaki gibi,
'Herkes biliyor kaptanın yalan söylediğini!'
Böylesi daha rahat, kolay, işlevsel...
Sonuç öyle değil ama 'deneme yoluyla öğrenme' en iyi öğrenme biçimi.
Artık her birey kendi kapasitesinin yettiği kadar...
Şu ana kadar insan bilincinin seviyelerini konuştuk bu arada.
İd, ego, süper ego hatta üst insana giden yolculuk.
Ama ruh başka bir seviye.
İnsan bedenden ve ruhtan oluşuyor ya hani, bunun ruh kısmını konuşalım biraz da.
Yaptıklarının sizi inciteceğini biliyorlardı.
Yine de yapmayı seçtiler..
Bu kadar!